Ulusal demiryoluyla Charing Cross'tan kırkbeş dakika doğuda mezarlıkların bittiği yerde, Victoria dönemi sayfiyesi Gravesend istasyonunda inip, yağmurun yağmur gibi yağmadığı birkaç yüz adım boyunca çarşının aksi istikamette yürüyüp Grange yolunun köşesine vardığımızda gözlerimdeki yaşlar kendilerinin yağmurdan mı olup olmadıklarını hatırlamıyorlardı. “Bana sensiz cihanda can ne lazım” demişim.

Grafson yıllarının sarı etiketli serisinden oldukça nadir 7 inçlerden biri; “Oğlum” / “Beni Terketme” (1972, Grafson 3787) ,ile Zeki Müren, Şişko Mehmet'in dükkanında birkaç bira içimi kadar renk veriyor bahara. “Oğlum”, Richard Harris'ten bilinen “My Boy”un Fecri Ebcioğlu, “Beni Terketme” ise Jacques Brel'den aşina olunacak “Ne Me Quitte Pas" nın Zeki Müren sözleriyle kaydedilmiş, yaygın tabirle aranjmanları.

John Locke'tan aldığımız ağır darbeler ve değişen mevsimin tehlikelerinden bu yana Pazar öğlesonralarının en sanrılı olanları gece radyoda (Dinamo 103.8) döndürecek bir-iki ankastre plağa karar veremediklerim oluyor. The Maisonettes, “Heartache Avenue” 7 inçi (1982, Ready Steady Go!, RSG1) hem 1960 başlarının masum soul-pop heyecanını hem de kendi döneminin bağımsız sofistik duruşunu taşıyan yaralı haliyle; Batı Almanya basımı “This Affair / Say It Again” (1983, Ready Steady Go!, RSG4) ise Clementine duyarlığına yaklaştıkça yaklaşan aymazlığıyla o sanrılı olanlara biraz su katıyor, tuzlu su.

Plaklar ikiyüzlü… Ve biz masada iki kişiydik, saman sarısı tabaktaki yemek ancak üçbuçuk yıl aynı eşle uyanmak kadar sıcaktı. Gün neredeyse Mendelssohn'ün mi minör konçertosu gibi kararmaya yatmış, ben bir yarım pint'a üç küçük öykü sıkıştırmıştım. Önümüzdeki sene boyunca peşinde olacağım Nesrin Sipahi'nin Odeon basımı 45'liklerini düşünüyorum, Kraliyet Filarmonisi Jascha Heifetz'in gölgesinde, saat Çin'i vuruyor, pirinç.

Rolling Stone, Mayıs 2007