23 Eylül 2009 Çarşamba


Charing Cross istasyonu girişinde güneydoğu servisinin son seferini bekliyorduk. Az önce mobil telefonunu yere fırlatmış bize doğru yürüyordu gözleri yaşlı ve tam önümüzde durup “İtalyan?” diye sordu. “Korkarım, hayır.” Dedim. Tuhaf bir şekilde yağmur yağıyordu ve ben hazırlıksız yakalanmıştım.

The Pink Floyd’un Fransa topraklarında basılan 7 inç plağı (Columbia, ESRF 1857) kapak tasarımıya bir boy önde koşarken, “Arnold Layne” ve “Candy and a Currant Bun”ın arka yüzünde “Interstellar Overdrive” finişi zorlanmadan görüyordu. O, tüm gece yağan yağmurun ardından sokağa beyaz bir pantolonla dökülürken ben Tesco’nun kapısında içerden bir şişe organik süt, bir kap çikolatalı Ben & Jerry’s ve bir de karışık meyve suyuyla çıkışına dalıp gidecektim. Aşk mevsiminde değildik, hele biz hiç.

Singapur varoşlarının kamyoncu dostu, işçi sınıfının sesi Doel Kamdi, “Pop Jawa Jenaka” albümüyle (Yukawi Indomusic, IMR-90058) sonbaharın karanlığı üstümüze çöktükçe kaçtığımız, parlak kayıtlardan biri oldu.

Noel’den hemen önce David ‘El Rey’ Gedge ile ikinci bir İstanbul buluşması ayarladık. Henüz evimin duvarında bana kardeşine sarılır gibi sarıldığı bir fotoğrafımız olduğunu bilmiyor, yaşayan en samimi şarkı yazarı olduğunu da. Ama biz..

Rolling Stone, Aralık 2008

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder