Biz, istasyondan içeri, imparatorluğun üzerinden güneşin hiç düşmeyeceğinden emin, kurumaya yatan Faversham çayının üzerinden Köprü Yolu boyunca yalpalayıp, Shepherd Neame tavafına yan, hareketsiz yerlilerin yanı sıra günün sonuna aç yürürken, saat üç, gece geç, ben sel olmuşum. “Hareketli ruhlardan mutlu insan olmaz.” dediğim söylenir.

Mevsim dönerken Sahibinin Sesi vitrinleri erken bir golle yıkıldı. Manchester alkol hareketine otuz yılını veren Mark E. Smith, ellinci yaşını Imperial Wax Solvent (Sanctuary) ile kutlarken ben, eski bir sözü anımsıyordum.. “Şöyle bir on santim The Fall plağın yoksa bu kadar şeyi neye göre topladın?”

Vinile sadece 1000 adet basılan cüsseli El Rey (Vibrant) ile The Wedding Present, zaten sadakatsizlik ve umursamazlıkla karışlanmış çöl bilincimizi kavurdu. Geri kalanın ahı bir ömür yanaşmış, ne zehirli su kardeşlikleriyle ağılanmıştık, Peyote’nin göğe yakın yerinde Paşa’nın sesi “Senede Bir Gün”ü (7 inç, Grafson, 3389) hatırlatırken, “Ben yirmi beş yıldır bu piyasadayım” dedim, son gelen ilk giderdi.

Rolling Stone, Haziran 2008